اثر حفاظت قلبی فعالیت بدنی اختیاری بر تغییرات بیان ژن زنجیره سنگین میوزین قلبی ناشی از القاء دوکسوربیسین در رات های مدل سالمندی

پیش زمینه و هدف: علی رغم تائید تأثیر تمرین ورزشی اجباری در کاهش سمیت قلبی ناشی از دوکسوروبیسین، نقش فعالیت بدنی اختیاری در کاهش سمیت قلبی ناشی از دوکسوروبیسین به ویژه در سالمندان هنوز به درستی بررسی نشده است. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر حفاظت قلبی فعالیت بدنی اختیاری بر تغییرات بیان ژن زنجیره سنگین میوزین قلبی ناشی از القاء دوکسوروبیسین در رات های مدل سالمند بود. مواد و روش کار: این مطالعه از نوع تجربی بود که در آن ۲۴ رات نر ۱۲ هفته ای، با میانگین وزنی ۲۳± ۲۵۰ گرم، پس از القاء سالمندی از طریق تزریق درون صفاقی روزانه ۱۰۰ میلی گرم/ کیلوگرم محلول دی گالاکتوز به مدت ۹ هفته، به صورت تصادفی به سه گروه سالمند+ سالین (as)، سالمند+ دوکسوروبیسین (ad) و سالمند+ دوکسوروبیسین+ فعالیت بدنی اختیاری (adwr) تقسیم شدند. فعالیت بدنی اختیاری بر روی چرخ گردان هم زمان با ۶ هفته آخر القاء سالمندی اجرا شد. در ۱۵ روز پایانی روزانه ۱ میلی گرم/ کیلوگرم دوکسوروبیسین و سالین (دوز تجمعی ۱۵ میلی گرم/کیلوگرم) به صورت درون صفاقی به رات های دریافت کننده دوکسوروبیسین و سالین تزریق شد. ۴۸ ساعت بعد از آخرین تزریق دوکسوروبیسین، بطن چپ قلب جدا و با روش real time – pcr، بیان ژن های زنجیره سنگین میوزین قلبی اندازه گیری شد. یافته ها: دوکسوروبیسین باعث افزایش بیان ژن زنجیره سنگین میوزین بتا و کاهش بیان ژن زنجیره سنگین میوزین آلفا قلبی در گروه ad شد. بااین وجود، ۶ هفته فعالیت بدنی اختیاری، تغییرات ناشی از دوکسوروبیسین در بیان ژن های زنجیره سنگین میوزین قلبی در گروه adwr را کاهش داد. بحث و نتیجه گیری: فعالیت بدنی اختیاری ابزاری مؤثر در کاهش اثرات سمیت قلبی ناشی از دوکسوروبیسن در افراد سالمند است.